اثرات روانی انقلاب ١٤٠١ و راهکارهای ساده و شدنی

در این مدت پنجاه و اندی روز نگاه کردم، گوش دادم، یاد گرفتم، نوشتم، و با خیلی از شما عزیزان همراه از گوشه گوشه ی دنیا حرف زدم و بحث کردم. در این پنجاه و اندی روز گویی لال شدم و فقط از اندوخته های خورجین کاری و تحصیلی خودم که سلامت روان بوده سعی بر پخش بذری داشتم و دارم.

امروز اما قلم به یاری من آمده تا سعی کنم و شرح دهم آنچه دیدم و میبینم که بر من و ما رفته؛ به همراه و امید اینکه راهکارهای آخر این تکه نوشته، به یاری تو یا دوستان و عزیزانت بشتابد.

در این پنجاه و اندی روز، درد مشترک اجتماعی و سوگ و خشم گروهی ما منجر به سربازکردن زخمهای کوچک و بزرگ اما قدیمی خیلی از ماها شد...

زخمهایی مثل:

· شرم – اینکه چرا من و مای نسل من جسارت زندگی به سان دهه 80 را نداشت و سالهای جوانی خود را در سرکوب و "چشم چشم" گویان گذراند

· حسرت – اینکه سالها در تنگنای زندگی دوگانه رفت و ما هیچ نگفتیم ؛ زندگی در بیرون و زندگی در خانه ای که هیچ شبیه بیرون نبود. و دورویی جزو فرهنگ عاریه ای ما شد.

· خشم – دوری از وطن ... خونهای ریخته ... قصاوت و دشمنی ... کشتار و ذلت ...

· ناتوانی- پی بردن به حجم ترسو و بزدلی شخصی

· انزجار – از دیدن صحنه هایی که قلب را از حرکت باز میداشت اما همگی واقعی و از دل ایران بود..

· رانده شدن – اگر که به واسطه عضو گروهی اقلیت بودن و برای داشتن سهم نفس کشیدن به ناچار و از روی اجبار چمدان بستی و رها شدی ..

· انکار – اینکه سالها فرمانبرداری دیکتاتور کردی و حتی هنوزهم میکنی ..

· و ...

در ایده آلترین حالت دنیا، تسکین و درمان درد مشترک اجتماعی به تسکین درد شخصی می انجامد اما ...

دنیا ایدا آل نیست ..

ما ایده آل نیستیم ...

جهان بر پایه ی ایده آلیسم نمیچرخد ...

پس مهمترین حرکت شخصی من و ما در شرایط بحرانی مانند الان در قدم اول باید رسیدگی به زخم های درونی و التیام آنها باشد چرا که هیچ تصمیمی از روی عقل سلیم نخواهد بود اگر روان ما درد دارد. هیچ مسیری روشن نخواهد بود اگر خراشهای روح ما چرکاگین است؛ و هیچ اتحادی دوام نخواهد داشت اگر که روح شرحه شرحه به تنهایی در منجلاب آتشقشانی کهنه و نو دست و پا میزند.

پس عزیز من، جان من، امروز و امشب با من و خودت عهدی ببند که حداقل یکی از قدمهای کوچکِ بزرگ زیر را برای خودت برداری، و فردا هم، و فردایش هم. و مرهمی بگذاری با دستان خسته، خشمگین، اما پر توانت بر روی زخمهای روحت تا ما شویم و محکم باشیم و تا براندازی ظلم بتازیم و درد مشترک را درمان کنیم.

قدمهای مهم و شدنی و بسیار ساده برای زندگی در بحران:

· قدم زدن در طبیعت بدون استفاده از گوشی و اخبار، حداقل ٣٠ دقیقه در روز و به مدت 30 روز

· دوش آب گرم قبل از خواب

· میل کردن غذاهای گرم مثل سوپ (مقوی و گرم کننده ی قلب و روان و جسم)

· ورزش و تحرک بدنی منسجم حداقل ٣٠ دقیقه در روز/ ٣ روز در هفته بدون استفاده از گوشی

· مراقبه و یوگا

· مصرف آب زیاد

· دوری از سوشال مدیا برای ١ روز

· تماس با عزیزان

· نوشتن لیست قدردانی های روزانه (مثل سلامتی، غذای روی میز، سقف بالای سر و ...)

· نوشتن لیست ناراحتی ها و پاره کردن آن بلافاصله

· وقت گذراندن با حیوانات خانگی

· تماشای سریال و فیلم خنده دار و شاد و بدون مزمون پیچیده

· تنظیم خواب